Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»
Το παλαιό, δασκαλοκεντρικό σχολείο, ήθελε τον δάσκαλο να είναι η “αυθεντία’, ο παντογνώστης, ο σμιλευτής ψυχών. Ρόλοι δύσκολοι κι απαιτητικοί, που για να πραγματωθούν χρειαζόταν κοινό, υπάκουο και πειθαρχημένο.
Ο υπάκουος μαθητής που θα απομνημόνευε την έτοιμη γνώση, θα ήταν και ο μαθητής με τον καλύτερο βαθμό, αυτός που θα αρίστευε, ο σημαιοφόρος κι αργότερα ο φοιτητής που επίσης θα ήταν μελετηρός και θα αποφοιτούσε ως ένας καλός και πολλά υποσχόμενος επιστήμονας, καθηγητής ή δάσκαλος.
Στη δασκαλοκεντρική μάθηση όμως,απουσίαζε η κριτική σκέψη, ο διάλογος, η βιωματική μάθηση.
Γιατί η “αυθεντία”, δύσκολα δέχεται την κριτική και την απόρριψη.
Το πιο δύσκολο κι απαιτητικό κοινό είναι οι μαθητές και μάλιστα όσο πιο μικρή η ηλικία τους τόσο πιο πολλές οι απαιτήσεις.
Για να εμπιστευτούν τον δάσκαλο, πρέπει να νιώσουν πως εκείνος νοιάζεται πραγματικά για όλους, δεν κάνει διακρίσεις, σέβεται τις ιδιαιτερότητες και την προσωπικότητα τους, τους επιτρέπει να σκεφτούν, να εκφραστούν,να κάνουν λάθος και να μάθουν μέσα από αυτό, δημιουργεί τις ευκαιρίες για βιωματική μάθηση, για βελτίωση των αδυναμιών και αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου