ΔΕΣ ΤΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ….
ΔΕΣ ΤΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ….
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, είναι η υποχρέωση που νιώθω να χτυπήσω το δικό μου καμπανάκι συναγερμού,για την καταστροφή της οικογένειας, να αγγίξω το συναίσθημα αλλά και τη λογική των νέων ζευγαριών, δημιουργώντας εικόνες από στιγμές που έζησα μέσα στην τάξη και με σημάδεψαν ανεξίτηλα.
Να δώσω για λίγο “τα μάτια μου” και να δει ο αναγνώστης τη φρίκη και τον πόνο που οι ίδιοι οι γονείς, συνειδητά ή ασυνείδητα προκαλούν στα παιδιά τους …
22 έτη υπηρεσίας στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση ,είναι αρκετά για να μπορώ να δω τις αλλαγές που διαδραματίστηκαν τόσο γρήγορα στην ελληνική κοινωνία. Να δω την επίδραση της “μοντέρνας και προοδευτικής Ευρώπης” στην δήθεν συντηρητική κοινωνία της Ελλάδας μας…
Ξέρουμε εύκολα να βάζουμε στάμπες κι ετικέτες χαρακτηρίζοντας ως συντηρητικό, κλειστό,οπισθοδρομικό, ό,τι δεν μας αρέσει και θέλουμε να αλλάξουμε. Βάζουμε μια τέτοια ταμπέλα και έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα σαν να βάζαμε βόμβα στα θεμέλια ενός θεσμού όπως η οικογένεια…
Η ελληνική οικογένεια, που ενώ άντεξε σε πολέμους και φτώχειες, δεν κατάφερε να αντισταθεί στη διεστραμμένη Ευρώπη η οποία εισχώρησε βαθιά στον πυρήνα με σκοπό να διαλύσει ό,τι κρατάει ακόμα όρθιο την Ελλάδα.
Στα 10 πρώτα χρόνια της υπηρεσίας μου, ζήτημα να είχα συναντήσει 2-3 παιδιά διαζευγμένων οικογενειών. Μα τα τελευταία δέκα, λες κι έπεσε επιδημία, κάθε χρόνο αντιμετωπίζω όλο και περισσότερα.
Θυμάμαι τον Μάριο, ένα παιδί μοναχικό και παράξενο στη συμπεριφορά του. Ένιωθα πως κάτι συμβαίνει στον κόσμο του μα δεν μπορούσα να προσδιορίσω τί. Ώσπου μια μέρα , χωρίς λόγο κι αιτία εμφανή σε εμάς, άρπαξε το κεφάλι του Θοδωρή κι άρχισε να το χτυπάει με λύσσα στο ξύλινο παγκάκι. Ώσπου να τρέξω και να σταματήσω το συμβάν, τα ρουθούνια του Θοδωρή είχαν ανοίξει και είχε πλημμυρίσει στο αίμα. Μετά τον πανικό κι αφού ειδοποιήθηκαν οι γονείς και των δύο, κοίταξα τον Μάριο στα μάτια και του είπα ξεκάθαρα πως ο ξυλοδαρμός απαγορεύεται για μικρούς και μεγάλους κι έπρεπε να δεχτεί τα αποτελέσματα της πράξης του. Τον έβαλα στη διαδικασία να σκεφτεί αν μια τέτοια πράξη από κάποιον άλλον προς αυτόν θα του άρεσε , όμως η απάντηση με άφησε άφωνη:« Κυρία, χτες όταν γύρισε ο μπαμπάς στο σπίτι ,αναποδογύρισε το τραπέζι στην κουζίνα γιατί ο τραχανάς που είχε μαγειρέψει η μαμά δεν του άρεσε. Έσπασε όλα τα πιάτα και η μαμά έκλαιγε. Φοβήθηκα πολύ κυρία »
Η ψυχή του παιδιού έκανε την εξομολόγηση της, με ειλικρίνεια. Όλη η βία που συσσωρεύτηκε και ποιος ξέρει πόσες φορές ακόμα αποτυπώθηκε με παρόμοιες σκηνές μπροστά στα μάτια του,έπνιγε το μικρό παιδί που δεν μπορούσε να διαχειριστεί όσα απλόχερα και χωρίς σκέψη του δίδασκε ο πατέρας του με πράξεις.
Θυμάμαι τον Γιώργη,που ξαφνικά άρχισε να ζωγραφίζει μόνον με μαύρο χρώμα.Μαύρος ήλιος, μαύρα σύννεφα, μαύρα σπίτια κι εκείνος μικρός κι άφαντος κρυμμένος σε μια γωνιά του χαρτιού, σε μια ακρούλα.
-« Θέλεις να μου πεις τι ζωγράφισες Γιώργη;»
–«Κυρία,ζωγράφισα τον μπαμπά μου που κοιμάται στο σαλόνι και τη μαμά που κλαίει τα βράδια μόνη της. Θα φύγει κυρία από το σπίτι ο μπαμπάς μου; Δε θέλω να φύγει …» Το παιδί καταλάβαινε, μα δεν μπορούσε να εξηγήσει …Ένα κλάμα γοερό ξεχύθηκε σαν καταρράκτης από το πουθενά…Ένας πόνος βαθύς ,που φέρνει μουνταμάρα σ’αυτόν που τον παρακολουθεί. Τί μπορείς να πεις σ’αυτό το παιδί;
Τί μπορούσα να πω στη Ραφαηλία που δεν εμπιστευόταν κανέναν για μήνες, ούτε καν για να παίξει. Ένα παιδί κλεισμένο στον εαυτό του, δύσπιστο, λες και προσπαθούσε να κρατήσει τον πόνο ερμητικά κλεισμένο έξω. Τον μπαμπά της ίσα που τον γνώριζε κι ένιωθε άβολα κι αυτό φαινόταν κάθε φορά που στην τάξη αναφερόταν η λέξη πατέρας.
Παιδιά πονεμένα, ακρωτηριασμένα,ευαίσθητα, με μια θλίψη στα αθώα μάτια.Ή το αντίθετο…σκληρά,επιθετικά, γεμάτα αντίδραση. Όπως και να το δεις, είναι τα θύματα της εποχής μας.Της δήθεν εξελιγμένης Ελλάδας που μιμείται τα ευρωπαϊκά πρότυπα,τα αρρωστημένα.
Τα παιδιά δημιουργήθηκαν από δύο γονείς και έχουν ανάγκη και τους δύο. Χρειάζονται τη θηλυκή φύση όσο και την αρσενική πλάι τους, για να μεγαλώσουν αρμονικά.
Θυμάμαι τα δικά μου παιδιά, κάθε φορά που έβλεπαν να αγκαλιαζόμαστε έτρεχαν να μπουν ανάμεσα και να μας αγκαλιάσουν κι εκείνα. Όχι για να μας χωρίσουν ,αλλά για να πάρουν το δικό τους μερίδιο από την αγάπη των γονιών τους. Γιατί γνώριζαν με κάποιον τρόπο πως αυτή η αγάπη τους έφερε στη ζωή.
Και όλα τα παιδιά θέλουν τους γονείς τους μαζί, να συνεργάζονται και να σέβονται ο ένας τον άλλον. Να προστατεύουν την οικογένεια από εισβολές τρίτων, είτε αυτοί λέγονται γιαγιάδες και παππούδες ,είτε ξένα τρίτα πρόσωπα, είτε οικονομική ανέχεια…
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μπει και να βλάψει τον οίκο. Είναι χειρότερο από ιεροσυλία. Και οι γονείς είναι οι φύλακες. Και πρέπει να αποτελούν τα υγιή πρότυπα για τα δημιουργήματα τους.
Νέοι γονείς, κλείστε τα αυτιά σας σε σειρήνες που προσπαθούν να σας κάνουν να αφήσετε ανοιχτές τις πόρτες της οικογένειας. Ο ρόλος σας είναι ιερός και σοβαρός επίσης. Μην ποτίσετε με πόνο και θλίψη τις ψυχούλες που φέρατε στον κόσμο. Όλα λύνονται με λογική και διάλογο. Η πρόθεση μετράει και ο σεβασμός προς την οικογένεια σας.
Η Ελλήνων Συνέλευσις έχει να σας δείξει Αξίες κι Αρχές οι οποίες μπορούν να σας βοηθήσουν να σταθείτε με θάρρος και σεβασμό ο ένας πλάι στον άλλον και οι δυο κοντά στους γόνους σας.
Αξίζετε όλοι μια Πολιτεία που να αγκαλιάζει τους νέους γονείς και τα μικρά παιδιά από κάθε άποψη. Στηρίζοντας οικονομικά το νέο ζευγάρι και βοηθώντας το να σπουδάσει τα παιδιά του , αλλά και ηθικά με τα Αξιακά πρωτόκολλα να χαράσσει το δρόμο και να τον φωτίσει, ώστε γονείς και παιδιά να ξέρουν πού να βαδίσουν.
Πριν καυγαδίσετε και πριν σκεφτείτε να διαλύσετε τη σχέση που έφερε τον γόνο σας στη γη, θυμηθείτε τον Μάριο και τον Γιώργη και μην επιτρέψετε στους φόβους και στη θλίψη να τυλίξουν την ψυχή και του δικού σας παιδιού…
Α.Κ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου